 Wysłany: Śro 0:07, 07 Sty 2009 Temat postu: |
|
| A co do tekstów, nie tylko moich, ale i ludzi
to... utonęły razem z Titanic'iem, po zablokowaniu strony, na której pisaliśmy - Tawerna Pod Jedwabnym Płaszczem Byłem do końca na pokładzie - już mało co się otwierało Szkoda strony Trudno teraz pisać Nie ma miejsc, myślę - w których klimat ku temu jest odpowiedni Pozdrawiam Tomasz T. |
|
| Wysłany: Wto 23:46, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Cześć
Trochę pokaleczony - wiem, jasne że wiem Nieco sztuczny Składany i wykańczany za szybko (właściwie bez poprawek) Zastanawiałem się, czy faktycznie trudno ująć temat, który toman-owi trochę nie wyszedl - czy też sprawił kłopot Pozostało samemu spróbować Stąd i próba podjęcia tego samego tematu w tekście klasycznym. Masz rację toman - jest powtórzenie w strofie I-szej Dzięki Pozdrawiam Tomasz T. |
|
| Wysłany: Wto 23:02, 06 Sty 2009 Temat postu: Re: Dwoje |
|
| super:) blisko klimatu
W drugiej strofie łamie się rytm, czy jaj mam przytępiony słuch.. 
Miło Cię czytać znów..  ) |
|
| Wysłany: Wto 22:49, 06 Sty 2009 Temat postu: |
|
| Tak, prawdziwy majstersztyk. Teraz dopiero zauważyłem swoje braki. Jedynie co mam na swoje usprawiedliwienie to, że do tej pory z poezją praktycznie nic mnie nie łączyło. Z wykształcenia technik z zawodu informatyk. Chciałbym poczytać Twoje inne teksty. Gdzie mogę je znaleźć?
Jeśli mi wolno to chciałbym zwrócić uwagę na powtórzenie w pierwszej zwrotce słowa smutna-smutkiem. Według mnie trochę rzuca się w oczy. Cieszę się, że mój wiersz mógł Cię zainspirować do napisania tak pięknego obrazu. |
|
| Wysłany: Wto 21:24, 06 Sty 2009 Temat postu: Dwoje |
|
| Smutna jest jesień tej pary w przestrzeni
On gałęziami, smutkiem ją ocienia Ona podporą mu jest - Matką i ziemią Zdaje się nic tego już nie pozmienia Dębem rozrosły z gwiazdami w koronie Do snu ją szumem pieśni swej kołysał Ona mu stopy mchem tuliła i skronie Poiła źródłem - dokarmiała ciszą Aż przyszła noc jedna - huk, błyskawica Siekierą gromu Bóg dąb rozpołowił Jeszcze gdzieś szumią o tym jabłonie, Jak on umiera stale myśląc o niej Marnieje serce wycięte na korze Już się zielenią liście nie rozświecą Już jej nie szumi stary dąb na dworze Już wiosną kwiaty jego nie okwiecą Pamięć zostaje – tutaj dwoje stali Niemalże dłonie dotykały dłoni Odległe słońce dzień w dzień witali Któż dzisiaj Ziemię, kochankę osłoni? |
|