 Wysłany: Sob 11:41, 06 Lis 2010 Temat postu: Odpowiedź |
|
| Serce ugasić, serce - można łzami?
A na cóż smutek potokiem zalewać? Nie lepiej stopy od ziemi oderwać Abyśmy ze swoim przestali być sami I na cóż księgi to czytać ze świata I po co na duszy wychodzić pokoje Nic nie zostanie z Twojego spokoju A tylko czasu, czasu to jest strata Popatrz, jak idziesz między twarzami Popatrz na ludzi , nie mijaj ich sama Samotnie żyjąc zaprzeszłymi snami Nigdy anioły nie zstępują z nieba Ty szablą życia wyrąbujesz drogę Ty serce i miłość - tak żyć potrzeba |
|
| Wysłany: Pią 11:33, 05 Lis 2010 Temat postu: |
|
| Serce plonące żalem można gasic łzami,
A płomień nienawiści wzniecać alkoholem I ze sobą rozmawiać przy flaszce na stole O przyszłości nie myśląc , żyć tym, co za nami. Wszystkie księgi przeczytać o historii swiata, Rozpamiętując w duszy dzieje własnych przodków, Kisić wspomnień ogórki i umierać w środku Żadnych zysków nie widzieć, ze strat wieńce splatać. Popatrz, idziesz pokrętną ścieżką beznadziei, Nie widząc słońca, które dziś dla ciebie świeci, Bo dziada garb od pleców zbyt trudno odkleić. Gdyby zastęp aniołow nagle sfrunął z nieba, Chwyciłbyś za szabelkę i ryknął, do boju! Bóg! Honor i Ojczyzna!...i kieliszek chleba!!! |
|
| Wysłany: Pią 20:27, 26 Sty 2007 Temat postu: O sonecie |
|
| A zadanie było takie - napisać sonet,
mając jedynie słowa kończące każdy wers. Pomyślałem - czemu nie spróbować I tak też powstały dwa sonety. |
|
| Wysłany: Pią 13:53, 12 Sty 2007 Temat postu: Ty |
|
| próba to jedynie formy
Obecność swoją zaznaczałaś przy mnie nieraz Zanim jeszcze ktokolwiek myśli twoje wietrzył Wykładnią dźwięków, kontrapunktów... et caetera Stawałaś obok, strojąc struny prawdy w wieczność Nikt ciszy pozoru tak skrzętnie nie zamyka Stawiając nic - niby - na pewności cokole Aby móc nazwać pustkę o przedmiocie wiedzą Czyniąc z ciebie oczywistość, a ze mnie metryka Który każdą drobinę w pewne złoży mole Nim je tęskne me ognie jako strawę zjedzą Nic, że ten co nie kocha w cuda te nie wierzy Na nic jemu miliony zmówionych pacierzy Skoro tęsknego serca nie rozpozna w ciszy Nic nie czując, nie widząc niczego nie słyszy |
|